Er is deze week een jonge vrouw tot 8 maanden gevangenisstraf veroordeeld. Die jonge vrouw heet Anja Hermans. In een vorig leven had Hermans de kwalijke gewoonte om hambugerrestaurants in brand te steken. Anja Hermans was trouwens ook tot het besluit gekomen dat ze er in die tijd een beetje naast zat. Inmiddels - als ik het goed voor heb – is ze opvoedster geworden. Zinnig werk, in elk geval. ‘Bravo Anja’, lazen we laatst nog in de krant. Ons heer is meer verguld over één bekeerde zondaar dan over tien vromen.
Wat de krant niet wist is dat Anja er een wat aparte hobby op na hield. Zij had het op zich genomen om de strijd aan te gaan met Electrabel. Een keer of tien was zij ten strijde getrokken tegen het nucleaire gevaar. Niet meteen om de kerncentrale van Doel in de fik te steken. Dat zou trouwens strijdig met haar eigen herwonnen maagdelijkheid geweest zijn. Neen: Anja Betrad Het Gras!!!! Naar eigen zeggen betrad zij het gras niet zomaar. Neen, zij wou aantonen dat kerncentrales niet veilig zijn. Mij ontgaat de diepere betekenis van de daad. Dat kerncentrales niet veilig zijn, dat weten we sinds Chernobyl maar al te goed. Daar hebben we geen Anja voor nodig. Ik blijf het dus een wat aparte hobby vinden. Maar in haar eigen ogen deed Anja twee dingen: het gras betreden en een politieke boodschap uitdragen.
Het is mij dan ook onduidelijk op welke basis een losgeslagen rechter uit Dendermonde Anja tot acht maanden cel heeft veroordeeld. Ofwel was het om het gras te betreden (en dan lijkt mij de straf wat buiten verhouding). Ofwel was het omdat ze een politieke boodschap wou uitdragen. En in dat geval had de rechter de zaak naar het Hof van Assisen moeten doorverwijzen. Wat hij niet deed. Laat het er ons dus bij houden dat Anja veroordeeld is om het gras te betreden. Niet zomaar gras. Neen: Gras Van Electrabel. En dat, lieve Anja, is in dit land veel erger dan hamburgertenten in brand steken. Dat is blasfemie.