Onder de vorige legislatuur hield het Vlaams milieubeleid zich strikt aan haar uitgangspunt. Dat was geformuleerd door de eerste minister van Leefmilieu onder deze regering, Kris Peeters. Hij stelde in 2004 dat het Vlaams milieubeleid zich zou houden aan wat Europees verplicht was, niet meer. Hij had hier ook een term voor: ‘no gold plating’, wat zoiets betekent als: geen milieubeleid op een gouden schoteltje. De voorbije vijf jaar zagen we dan ook een beleid dat zich beperkte tot het uitvoeren van vroegere beslissingen (met als gekend voorbeeld de invoering van de groene stroomcertificaten, die leidden tot de ontwikkeling van photovoltaïsche zonne-energie op menig Vlaams dak) of van Europese verplichtingen (bijvoorbeeld het invoeren van de energieprestatienorm voor gebouwen). Hierdoor gingen heel wat kansen op een eigen en proactief beleid verloren. Het resultaat is dat we bijvoorbeeld op vlak van fijn stof of lawaaihinder (de twee voornaamste gezondheidsverstorende milieufactoren) vandaag geen stap verder staan dan 5 jaar terug. Ook de kans om te investeren in nieuwe snelgroeiende sectoren zoals zonne-energie en windenergie, werden grotendeels gemist. Duitsland, dat wel een eigen beleid inzake zonne-energie ontwikkelde, kent vandaag een grotere tewerkstelling in die sector, dan in de auto-assemblage.